[Vooraf: ik wil ervoor pleiten de term "beleefdheidsvorm" niet te
gebruiken. Het suggereert dat het _niet_ gebruiken van de beleefdheidsvorm
ONbeleefd zou zijn. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Het onderscheid is
niet zozeer beleefd-onbeleefd, maar meer formeel-informeel. Vinnik.]
Post by AnoukIn Engeland en Amerika is er geen verschil tussen "u" en "jij". Zij
gebruiken maar een woord "you".
Het is een misvatting om te denken dat er daardoor geen u/jij-verschil in
het Engels is. Dat is er wel, alleen blijkt het niet uit "you". Er is geen
sprake van dat er in het Engels geen onderscheid formeel-informeel, of
afstandelijk-familiair, of hoe je het ook benoemt, zou zijn.
M.a.w.: dat ze slechts "you" zeggen, betekent niet dat iedereen tutoyeert
(of vouvoyeert). Althans, letterlijk genomen wel natuurlijk - er wordt
door alle Engelstaligen getutoyeerd of gevouvoyeerd. Ik hoop voor hun wel
dat "you" tutoyeren is, want anders spreken ze allemaal ouderwets en
overbodig, volgens jou. Ik ben er overigens niet zeker van dat ze daarvan
schrikken, maar dit terzijde.
Dat alle Engelstaligen tutoyeren/vouvoyeren betekent op zichzelf nix. Uit
je eerdere potsje blijkt dat het je (ook) gaat om het feit dat er door het
gebruik van "u" i.p.v. "jij" een onderscheid wordt gemaakt, misschien
zelfs afstand geschapen, tussen twee of meer mensen.
Net als in het Nederlands wordt het onderscheid formeel-informeel niet
alleen maar door tutoyeren gemaakt. Woordkeuze, contekst, groepsgedrag,
mores, non-verbale communicatie zijn zeker zo belangrijk, ik denk zelfs
veel belangrijker.
Post by AnoukKan dat niet in Nederland? Ik denk dat het wel beter gaat.
Beter dan wat? Is er een probleem dan?
Post by AnoukIk vind het overbodig om 2 verschillende
beleefheidsvormen te gebruiken zoals "meneer/mevrouw" én "u/uw"
zeggen, want dit is dubbelop. Één beleefdheidsvorm zoals
"meneer/mevrouw" zeggen en verder bij iedereen tutoyeren is meer dan
voldoende.
In zekere zin horen b.v. "u" en "mevrouw" bij elkaar. In mijn taalgebruik
volgt na een aanspreking met "mevrouw" het gebruik van "u", zoals na
"Pietje" "je" volgt. Ik vermoed dat dat tamelijk algemeen is. Maar het is
voor lang niet alle Nederlandstaligen een wet van Meden en Perzen - er
zijn zat taalgebruikers voor wie de combinatie mevrouw/jij of Pietje/u
heel normaal is. Niettemin kunnen al die sprekerds een onderscheid
formeel-informeel, beleefd-onbeleefd, afstandelijk-familiair, enzovoort
enzovoort maken. Sterker nog, een Pietje/jij-sprekerd begrijpt precies wat
een Pietje/u-sprekerd beDoelt, zelfs al valt hem op dat die het anders
doet dan hijzelf.
U/jij is niet bepalend voor het afstand scheppen of onderscheid maken, het
is er maar een onderdeeltje van. Als je denkt dat dat onderscheid maken
(=discrimineren) iets slechts is, dan wil je dat veranderen - tot zover
kan ik het begrijpen. Echter, denken dat die verandering tot stand komt
door te tutoyeren en niet te vouvoyeren, is net zo onzinnig als denken dat
de vrouwenemancipatie dichterbij komt door niet meer te spreken van een
voorzitter maar van een voorzitster.
--
Oom pakt 'n reep