Post by Sietse VliegenPost by ReinPost by TheBossPost by JohannesEn het mooiste van alles: dat zout is misschien wel tien miljoen jaar
oud, maar zodra dat in een pak of in een busje zit, moet er ineens een
houdbaarheidsdatum op!
Waar staat dat dat 'moet'?
Ik heb zojuist eens gekeken op een normaal pak zout (geen 'zeezout'), en
daar staat 'Exp.' op, gevolgd door een datum ergens in 2014.
Dat 'Exp.' zal wel iets betekenen als 'expires', maar wat er dan precies
'expired' staat nergens vermeld. Het lijkt me dan ook voorbarig om dan maar
op voorhand aan te nemen dat het om de houdbaarheid van het zout gaat.
Van het karton of papier van de verpakking misschien, haha?
Je lacht ermee, maar ik heb in de keuken een mes waarop "roestvrij" staat
vermeld. Inderdaad: het snijgedeelte, waar dat woordje op staat vermeldt,
roest niet. Maar het metalen heft roest wél!
De tekst sloef in dit geval uitsluitend op het onderdeel waar die tekst op
stond, en niet op het hele product.
Je bent er dus nooit zeker van of een keurmerk o.i.d. alleen maar betrekking
heeft op het onderdeel waarop het staat aangegeven, of voor het hele
product.
Een elektriosch apparaat met "KEMA KEUR" op de stekker: alleen voor de
stekker of voor het hele apparaat?
Post by Sietse VliegenPost by ReinIk vermoed dat het na die datum kan gaan klonteren door het vocht
in de lucht.
Voor die datum ook, ruim ervoor zelfs. Maar dat klonteren zou idd een
reden kunnen zijn. Niet dat er dan ook maar iets mis is met het zout,
want het is zo weer gedroogd en fijngeknepen. Maar "dat wil de klant
niet" hebben de regelneven besloten, en dus "mag je die het niet meer
verkopen".
Echter, minstens even waarschijnlijk is het volgende: bij het
vaststellen van al die uiterste verkoopdata (want dat zijn het,
niemand zegt dat het daarna onbruikbaar is) voor levensmiddelen, is
alles in categorieën ingedeeld. Per categorie werd er een maximum
gesteld. Zo werd besloten dat bier nooit een uiterste verkoop datum
mocht hebben, later dan een jaar na productie. Terwijl bijv. op
trappistenbieren van Chimay altijd een jaartal stond, net als bij
wijn. Liefhebbers konden dan kiezen voor een Chimay van 1, 2 of 3 jaar
oud (en verder). De flesjes van 2 jaar oud waren zeer geliefd. Maar de
slijter moest die ineens uit de winkel halen en terugsturen. Later is
dat veranderd, maar zo werkt het dus globaal genomen.
Bij zout is iets dergelijks heel wel denkbaar. Bijv. dat het bij de
specerijen is ingedeeld, en dat die nooit meer dan zeg drie jaar na
productie mogen worden verkocht. De goegemeente was toen allang gewend
aan zinloze regeltjes, en wie maalt er nou om een beetje zout? Mensen
hun lievelingsbier afpakken, dat geeft gelazer. Maar zout niet.
Sommige soorten cognac zijn ook in de gevarenzone geweest, omdat er te
veel bijproducten (wsch. andere alcoholen) in mee worden
gedestilleerd. Jonge jenever is daar zo goed als vrij van. Men
vergeleek alle sterke drank, en die exclusieve cognac had een veelvoud
van jonge jenever. Moest er dus uit. Alsof je uit een fles van tachtig
euro of meer gevaarlijke hoeveelheden van die bijproducten binnen zult
krijgen. Hoe dat afgelopen is weet ik niet, maar gezien de belangen
zal het wel goed gekomen zijn. Maar nu beginnen ze te etteren over te
vet, te zout en weet ik wat nog meer. Dan mag binnenkort ansjovis niet
meer, omdat het voedsel is. Drop wel, want dat is een snoepje. Alsof
je even een blik ansjovis naar binnen werkt. Nee, dan drop!
Gut, ik hou er maar over op. Gelukkig zit er ruim voldoende water in
de margarine (> 50%), dus mijn nadorst is morgen zo verdwenen.
De opmerking over de houdbaarheidsdatum van zout heb ik van Wouter Klootwijk
in een van zijn uitzendingen van De Wilde Keuken. Ik vond die opmerking doed
in dit verhaal passen. Zout bederft immers niet. Hooguit kan het in een
vochtige omgeving gaan klonteren (maar dan knijp je dat wel weer los tussen
je vingers).
Onlangs zag ik een tv-programma van Zembla over houdbaarheidsdata. Bijna
altijd kan de houdbaarheidsdatum (en al helemaal de "uiterste verkoopdatum")
overschreden worden. Vaak zelfs heel ruim. Maar mensen katen zich
tegenwoordig vaak alleen maar door zo'n datum leiden en niet meer door hun
eigen zintuigen.
Heel vaak dienen dergelijke data vooral een commercieel doel. Is de datum
overschreden, dan mag de winkelier het niet meer verkopen.
Wettelijk zijn deze data verplicht, maar er zijn geen normen voor. De
fabrikant bepaalt in beginsel zelf de data, naar eigen criteria. Al zijn
bepaalde producten ook daarna nog jaren houdbaar. Het is ook vaak de
winkelier, of diens keten waravan hij franchisenemer is, die naar eigen
commerciële behoefte zelf voor de fabrikant de datum bepaalt.
Het frappantst vond ik het voorbeeld dat werd gegeven van een product dat
een zeer lange houdbaarheid had, van zeker meer dan 2 jaar. Maar de winkel
wilde het product als "versproduct" vanuit de koelruimte verkopen (wat voor
dat product helemaal niet nodig was) en dan was het nodig, om "vers" over te
komen, dat er een heel korte datum op kwam te staan. Van pakweg twee weken.
Op een product dat daarna probleemloos nog jaren houdbaar is. De fabrikant
voldeed aan de vraag van de winkelketen.
Zó wordt men belazerd.
Dit nam ik zelf waar: op kant-en-klaarmaaltijden voor bejaarden plakt een
bezorgende firma zelf een sticker met een korte houdbaarheidsdatum, óver de
fabriekssticker heen met daarop een veel langere datum!